Strona:Jerzy Bandrowski - Wściekłe psy.djvu/283

 — Jak chcesz.
 — Nie kosztowały mnie nic. Kupił mi je ten twój znajomy z Turkiestanu...
 — Bardzo możliwe. Ale w takim razie mogłaś zażądać od niego paszportu, bo z pewnością był w twoim pokoju.
 — Brutalny jesteś!
 Obraziła się i schowała nogi pod suknię.
 — Akt trzeci! — mruknął Popiołka.
 — A ty wciąż grasz komedję? — syknęła Agnes.
 — Nie. Ja zrobiłbym to wszystko prościej. Przyszedłbym i powiedziałbym: Popiołka, bolszewicy wystąpią przeciw wam i może być, wpadniesz w ich ręce. Zechcę cię uratować, jeśli powiesz mi nazwisko pewnego pana z Turkiestanu, którego przyjazd Piotrowskich zaniepokoił, a którego nazwiska ja się od nich dowiedzieć nie mogę. O!
 — Więc?
 — Nic. Ja nie wiem.
 — Pomyśl, że z tobą może być bardzo źle.
 — Myślałem. A teraz dalej?
 Siedziała dłuższy czas, paląc w milczeniu papierosa.
 Słyszała, jak napełniał swoją szklankę.
 — Musi w tem wszystkiem coś być — rzekła — bo jesteś nadzwyczajnie ostrożny.
 — Istotnie. Jest. I nawet z przyjemnością powiem ci, co. A jeśli chcesz się teraz napić, to służę ci chętnie...
 — Chcesz mi osłodzić pigułkę?
 — Właśnie. Czy ja co wiem, czy nie wiem, to druga rzecz. Między nami sprawy stoją tak: Z wła-