Strona:Jerzy Bandrowski - Wściekłe psy.djvu/289

 Śniło mu się, że potwór o twarzy Agnes pochylił się nad nim, owinął kilkakrotnie dokoła jego ciała ramiona długie, ruchliwe i potężne jak pytony i porwawszy go, uniósł w przestrzeń ciemną i czarną. Niósł długo, aż wreszcie ofiara straciła oddech — i Zaucha zbudził się, zlany potem.
 Leżał przez chwilę nieruchomo, zwolna przychodząc do przytomności. Chociaż w pokoju było zupełnie ciemno i cicho, po jakimś czasie uczuł, że Chrobak nie śpi.
 — August, ty śpisz? — zawołał zcicha.
 — Nie.
 — Sen mnie zbudził bardzo nieprzyjemny.
 — Ja też miałem przykry sen.
 — Słuchaj-no, August! Wiesz co? Tak dalej nie może być... To do niczego nie doprowadzi. Nie mamy tu co robić.
 — A nie mamy.
 — Wojska niema.
 — No, Haller na Ukrainie...
 — Za daleko. Nie puszczą nas tam. Rozstrzelają po drodze.
 — A drudzy jeżdżą.
 — Niech jeżdżą.
 — A jednak — niema innego wyjścia. Trzeba się bić. Zrozumiej, dla nas jest tylko front! Nie jesteśmy gorsi od bolszewików. Tak, siedząc tu, zmarniejemy.
 — Jestem tego samego zdania. Dokończyła mnie historja z tym rozstrzelanym statkiem. Mój Boże, jeśli tam Jania była...
 — Nie bądź głupi! Pan Bóg wprawdzie nie nazbyt na nas łaskaw, ale może nie będzie okrutny.