Strona:Jerzy Bandrowski - Wściekłe psy.djvu/305

— Żukow działał na rozkaz Popiołki, udając prawdopodobnie kupca czy szachraja moskiewskiego. Jemu kazano Szymkiewicza wyszukać, zająć, dać znać o nim telefonicznie, a kiedy wszystko było gotowe, zjawiła się „czarna gwardja“ — anarchiści z „Uraganu“, „Burji“ i innych grup i ludzie Popiołki, którzy porwali Szymkiewicza.
 Więc to o taką pomoc prosiła pani Luta?
 — W cóż to ja się wdałem, do pioruna, w co ja się wdałem! — biadał Zaucha.
 Był tak oburzony, iż, choć gonił resztkami pieniędzy, wziął dorożkę.
 U Popiołki zastał Topora i — Piotrowskiego, który, milczący i mdło uśmiechnięty, siedział pochylony na fotelu i patrzył w ziemię.
 — W domu rewizję kazaliście zrobić? — pytał Popiołka.
 — Tak jest. Ale on sam się zdradził, że to są te papiery, bo nam ofiarował sto tysięcy rubli za to, żeby mu je oddać. Pieniądze wszystkie oddawał, o papiery tylko prosił.
 — Gdzie są?
 Topór podał mu dużą kopertę z celuloidu.
 — Dobrze. W „Uraganie“ powiedzieliście, żeby go nie wypuszczano do trzech dni?
 — Tak jest. Ale tam go trzymać nie będą, przeprowadzą go w inne miejsce.
 — Ale nie puszczą?
 Topór potrząsnął głową.
 — O to ta nima najmniejszy obawy... Swoi ludzie.
 — Możecie odejść.
 Topór odszedł.