Strona:Jerzy Bandrowski - Wściekłe psy.djvu/306

 — Ma pan, czego pan chciał! — zwrócił się Popiołka do Piotrowskiego.
 — Stój! — zawołał Zaucha. — Czy pani Piotrowska wiedziała, o co idzie?
 — Nie! — odpowiedział Piotrowski.
 — Jakże pan mógł w tak niegodny sposób nadużyć miłości swej żony i mego zaufania? — wykrzyknął Zaucha.
 — Widzicie! Oto do czego temu panu potrzebna jest miłość i przyjaźń!
 — Pan nie wie, o co idzie! — rzekł łagodnie Piotrowski, patrząc Zausze w oczy. — Ten człowiek mnie i żonę chciał wydać „czrezwyczajce“... O mnie już mniejsza, ale ona...
 — Obaj warciście siebie! — zaśmiał się Popiołka. — Niema co, Zaucha, już za późno! Skrzywdzonego człowieka pozbawiłem rzeczy najświętszej i najsłodszej, to jest — zemsty. Lepszym go przez to nie zrobię, mam jednak nadzieję, że panowie ci spotkają się jeszcze... A teraz, aby koniec położyć pańskiemu niepokojowi i niecierpliwości...
 Sięgnął po portfel Szymkiewicza.
 — Pozwoli pan!
 — To są moje papiery! — podkreślił znacząco Piotrowski.
 — Jeszcze nie. Narazie jest to wciąż jeszcze — mój łup!...
 Otworzył portfel i zaczął przeglądać papiery.
 W pewnej chwili podniósł wzrok na Piotrowskiego.
 — Nie-sły-cha-ne! — wycedził przez zęby.
 Piotrowski westchnął.