Strona:Jerzy Bandrowski - Wściekłe psy.djvu/308

 Ktoś zapukał do drzwi.
 — Towarzyszu, do telefonu.
 — Kto dzwoni?
 — Numer 28373.
 — Idę.
 Popiołka wyszedł szybko.
 — Pan mnie też już osądził? — odezwał się Piotrowski do Zauchy. — A przecież nigdy nic złego panu nie zrobiłem i kiedyś miał pan dla mnie dużo sympatji...
 — Daruje pan...
 — Ano, tak. Rozumiem.
 Przez dłuższy czas słychać było szelest banknotów.
 — A oto moje biedne srebrniki za zemstę Szymkiewicza — rzekł wreszcie Piotrowski, kładąc na stole plik tysiącrublówek. — Sto tysięcy. A, pardon, jeszcze i to moje!
 Zaucha widział, jak elegancki pan wziął ze stołu jakąś kopertę i schował ją starannie do portfelu.
 — Sto tysięcy. Może pan przeliczy.
 Zaucha machnął pogardliwie ręką.
 — Jak pan chce. Na mnie można polegać. No, pan Popiołka nie przychodzi, a mnie pora. Luta panu pewnie mówiła — znowu wyjeżdżam na parę dni do Pitra. Muszę się śpieszyć. Z panem Popiołką nie mamy sobie i tak już nic więcej do powiedzenia...
 Wstał.
 — Więc... do widzenia... we Lwowie!... Może pan tam do mnie zajdzie...
 Kiwnął mu głową i cicho wysunął się za drzwi.
 Wpadł Popiołka.