Strona:Jerzy Bandrowski - Wściekłe psy.djvu/311

wią o jakimś nalocie i aresztowaniu komisarza... Chciałabym z tobą w cztery oczy pomówić...
 — Mów w sześć oczu.
 — Wolałabym...
 — Możesz wcale nie mówić!
 — Ja i owszem! — usuwał się Zaucha.
 — Zostańcie! Więc czego chcesz?...
 — Gdzie Piotrowski?
 — Już go niema. Papiery wszystkie dostał.
 Agnes aż się zatoczyła.
 — Kto? Kto mu dał?
 — Ja.
 — Ty? Ty? Ty? — syczała. — A więc przecie! Głupcze! Dałeś się wziąć na miłość, a ja ci tę kobietę mogłam oddać, jak zabawkę!... A ty go wypuściłeś z rąk! O, czekaj! Tego ci nie daruję! Za to mi zapłacisz!
 Popiołka odpowiedział jej ordynarnem przekleństwem rosyjskiem.
 — Tak? Zobaczysz! Dziś jeszcze ją każę aresztować... Łotyszom oddam... A jutro... własnemi rękami serce ci z piersi wydrę... ty, dudku zakochany...
 Popiołka, który, odprowadzając Zauchę, stał był przy drzwiach, nieznacznie oparł się o nie dłonią. Nagle dały się słyszeć szybkie kroki kilku ludzi. Wpadł Topór z dwoma towarzyszami.
 Popiołka opuścił rękę. Trzymał ją na dzwonku.
 — Wziąć ją! Odebrać rewolwer!
 — Paszliii woon! — krzyczała Agnes, cofając się i szukając broni w ukrytej kieszeni sukni.
 Było za późno.
 Chwyciły ją silne ręce.
 Mały, czarny „browning“ upadł na podłogę.