Strona:Jerzy Bandrowski - Wściekłe psy.djvu/313

 Samochód pancerny, potworny i czarny w świetle elektrycznem, pomknął ulicą, kołysząc się lekko i cicho.
 — O, to coś poważniejszego!
 Namyślał się przez chwilę.
 W tej stronie miasta nie miał nikogo znajomego. Nie było się do kogo schronić. Gdzie spać? Jeśli spytają o dokument — głupstwo, może pokazać, lecz jeśli przeprowadzą rewizję osobistą, będzie gorzej, bo w kieszeni ma aż trzy różne paszporty.
 — Wyrzucić dwa!
 — Nie. To przecie skarb. Żeby to człowiek przynajmniej wiedział, czego oni chcą i gdzie się to kończy... Możeby tak iść aż do placu Teatralnego, a potem przez Łubiankę skręcić na Miasnicką i na Krywokolenny... Aha! Właśnie! Na Łubiance jest siedziba Dzierżyńskiego. Wlezę w paszczę jego zbirom... Jeszcze mnie który gotów poznać... Okrążać? A niewiadomo, co tam dalej jest... Ts, ts, ts...
 Aż cmoknął językiem z niezadowolenia.
 Ze środka miasta waliły wciąż nowe kupy żołdactwa.
 Skręcił mimowoli na lewo, w Nastasiński zaułek.
 Pokazało się, że zrobił głupstwo.
 Stał tam już kordon Łotyszów z karabinem maszynowym.
 — Kuda?
 — Projti nie możno?
 — No kuda?
 Niwiński wzruszył ramionami.
 — Was geht denn da wieder vor?