Strona:Jerzy Bandrowski - Wściekłe psy.djvu/314

 — Und was geht das Sie an? — odpowiedział Łotysz. — Scheren Sie sich zum Teufel, sonst kann Ihnen was passieren...
 Niwiński zawrócił, ale wlazł w nową kupę, która otoczyła go szczękiem broni i szwargotem niezrozumiałego języka.
 Wtem usłyszał język polski.
 Koło niskiego domku stały dwie kobiety, z których jedna otwierała furtkę, wiodącą na podwórze i tylne wejście do niskiego domku.
 — Panna Ewcia! — poznał Niwiński.
 I pobiegł czem prędzej.
 — Pan Bóg panią zsyła, aniele! — zawołał półgłosem.
 — Kto taki?
 — Niech-że pani nie zamyka! To ja, przyjaciel pana Zauchy. Niech mnie pani wpuści!...
 — Idziesz, Ewciu? — odezwał się głos kobiecy już z głębi podwórza.
 — Zaraz, zaraz, klucz mi się w zamku zaciął! Niechże pan wejdzie! — dodała ciszej.
 — A gdzież to panna Ewcia po nocy chodzi? W taki czas!
 — Jaki czas? Spokój przecie był zupełny. W kinie byłam wraz z koleżanką. Ale, że pan tak nic nie uważa! Wlazł pan w największą ciżbę!
 Widział tylko blady blask jej twarzy w ciemnościach.
 — Wielka rzecz! No i cóż? Jestem teraz za murem, w bezpiecznym kącie, nic mi się nie stanie. A czego oni chcą, nie wie pani?
 — A czego oni chcą, nie wie pan?