Strona:Jerzy Bandrowski - Wściekłe psy.djvu/315

 — Nie powiedzieli mi. Mniejsza z tem. Nic mądrego nie wymyślą. Przeczekam tu trochę, a potem panna Ewcia mnie wypuści i już.
 — To niech pan tu postoi trochę. Muszę iść, bo inaczej po mnie przyjdą, albo domyślą się czego. Niech pan tak pod bramą nie stoi, niech się pan schowa. Pokażę panu, gdzie. W podwórzu, tam dalej, jest kryta weranda, kilka stołków... Tu niech pan nie sterczy, bo stróż pana może zobaczyć...
 — Stróż Moskal?
 — Nie. Ale w dzisiejszych czasach nikomu wierzyć nie można.
 Siedział w ciemnościach.
 Słyszał nieustanny szum nóg piechoty, dudnienie dział po bruku.
 Pod bramą wciąż rozmawiali Łotysze.
 — Czego oni tu stoją? — łamał sobie Niwiński głowę.
 Po pewnym czasie odszukała go panna Ewcia.
 — Panie? Jest pan tu? — wołała go szeptem.
 — Nie, niema mnie! — zażartował.
 — No i co będzie? Nie można wyjść?
 — Niech panna Ewcia próbuje. Łotysze stoją pod bramą.
 — A pan nie ma może dokumentu?
 — Mam, dziecko, mam, nawet o dwa za dużo... A przytem — nigdy niewiadomo, gdzie można znajomego spotkać...
 — No, więc co pan zrobi?
 — Będę siedział tak choćby całą noc.
 — Zimno panu będzie.
 — Wolę tu, niż gdzieindziej.
 Wsunęła mu coś w rękę.