Strona:Jerzy Bandrowski - Wściekłe psy.djvu/316

 — Co to?
 — Niech pan je! Chleb ze sznyclem. Z kolacji zostało, niech pan je!
 — Poczciwa panna Ewcia. A jakby panienka wiedziała, że głodny jestem, jak pies.
 — Niech pan przegryzie! Znajdzie się jeszcze coś. Potem to panu i herbaty przyniosę, jak zarządzająca pójdzie spać.
 — A nie dałoby się tu gdzie przenocować? Może w jakiej pustej sali na stołkach?
 — Kiedy przejścia niema... Stąd do jednego tylko mego pokoiku dostęp jest, potem zaraz dwie panienki mieszkają, potem ich tam śpi pięć, a tuż na prawo, zarządzająca... A ona ma bardzo lekki sen...
 — Przekonałyście się o tem?
 — No! Niech się w nocy która z nas tylko ruszy, ona wnet w staje i ze światłem chodzi... Złodziei się boi... Klejnoty bardzo ładne ma, perły piękne...
 — Nie szkodzi. Sznycel ciepły. Od biedy i tu się zdrzemnę. Zimno nie jest.
 — Może pan przeczeka! Do rana tu nie będą stali...
 — Oj, panienko! Cztery dni i cztery noce w drodze byłem, a jutro na noc znowu jadę. Ledwie już patrzę...
 — Czemu się pan nie szanuje? Zdrowie stracić można.
 — Służba, panno Ewciu, służba!
 — Niejeden tu u nas jada żołnierz i oficer... Zaraz go poznać można, bo grzeczny... Nie złości się tak, jak zwykli goście... Niechże pan tu posiedzi, herbaty panu przyniosę... A jak pan myśli, będzie Polska?