Strona:Jerzy Bandrowski - Wściekłe psy.djvu/318

 — I nie zimno panu? Bo jakby co...
 Niwiński, zachęcony tym ceremonjałem, wstał i podszedł pocichu do okna.
 — A możebyśmy, panno Ewciu, jeszcze porozmawiali? Cóż tam pani widziała w kinie?
 — Dramat miłosny, mój panie! On był bardzo bogatym hrabią...
 Wtem jak nie huknie wystrzał! Po nim drugi, trzeci...
 Niwiński drgnął, panna Ewcia krzyknęła półgłosem.
 Rozległ się straszny huk.
 — Bomba ręczna! — pomyślał Niwiński.
 A po chwili rozklekotało się całe piekło — karabin maszynowy tuż pod domem, gdzieś niedaleko drugi, trzeci, dziesiąty... Trzask się zrobił niewypowiedziany.
 Panna Ewcia, jak ptak, frunęła w głąb domu.
 — Biją się! — cieszył się Niwiński. — Biją się niewątpliwie, ale kto i z kim?
 — Anarchistów rozbrajają! — prawie krzyczała mu do ucha panna Ewcia, wróciwszy z głębi domu. — Biją się. Anarchiści bomby rzucają! Dom pusty! Zarządzająca i panienki uciekają do piwnicy! Co to będzie? Co to będzie?
 — Uciekają do piwnicy! — ucieszył się Niwiński. — Panno Ewciu, złoto moje kochane, mój skarbie!... Jesteśmy sami w całym domu?
 — Sami!
 — Bóstwo moje! Moje kochanie! — błagał Niwiński, chwyciwszy nagle dziewczynę w ramiona i obsypując ją pocałunkami.