Strona:Jerzy Bandrowski - Wściekłe psy.djvu/34

 Przez długi czas nikt się nie odzywał.
 — Da, da! — potwierdził Łotysz. — Położenie bardzo trudne i smutne.
 I zapatrzył się w okno, jakby szukając za ośnieżonemi wzgórkami swej Łotwy, w której mógłby się skryć i przeczekać spokojnie, daleki od niepokojącego współudziału w pracach chorążego Krylenki, pierwszego głównodowodzącego bolszewickiej Rosji.
 — A wszystkiemu temu winien lud — odezwał się zamyślony Nadwołżanin — dlatego, że bardzo ciemny. Znaczy — ciemnota zawiniła.
 Zaś potem dodał:
 — A mimo wszystko do nas, za Wołgę „on“ nie przyjdzie!
 — Nu i do nas, na Zabajkalje, też nie przyjdzie! — podkreślił Syberyjczyk.
 — A do Kazania?
 — Poco miałby chodzić do Kazania? Czy Kazań „go“ interesuje? — wypalił inteligentnie Łotysz.
 Zaczęto obliczać, dokąd „on“ (Niemiec) może iść. Pokazało się, że musi poprzestać na Kijowie, Moskwie i Piotrogrodzie.
 Twarze poweselały.
 — Wańka! Daj-ka garmoszku! Słyszysz! Wańka, a, Wańka! Garmoszku dawaj!
 Wielka, czerwona harmonja ręczna wędrowała z rąk do rąk.
 Nadwołżanin oglądał ją przez chwilę.
 — Nie sprzedasz, towarzyszu? — zapytał. — Dam ci nowy karabin i patrony.
 — Plewat' mnie na karabin! Sam swój za czterdzieści rubli sprzedałem żydowi.