Strona:Jerzy Bandrowski - Wściekłe psy.djvu/345

 A potem przez kilka dni prawie nie opuszczał swego pokoju, czekając chwili odjazdu.
 Aż wreszcie pewnego poranku przyszedł ktoś i szepnął po rosyjsku francuskim akcentem:
 — Dziś wieczorem, o szóstej, w misji francuskiej z rzeczami.
 Serce zabiło Zausze jak młotem.
 Wzruszenie było tak gwałtowne, że wywołało ból głowy.
 — Nareszcie będziemy czemś na świecie! — rzekł do Chrobaka.
 — Jest jeszcze psiakrew, jakieś porządne państwo na świecie! — stwierdził Chrobak z przekonaniem i zawołał z zapałem: — Mazda na Jurman!... Te, przemówiłem się, chciałem powiedzieć „Jazda na Murman!“
 Była chwila, w której nieledwie modlili się do Francji z wdzięczności.
 — Zawsze mówiłem! — przypominał Chrobak.
 Minęło uczucie sieroctwa i opuszczenia, minęło przygnębienie osamotnienia.
 — Więc nie jest prawdą, aby nas wydano na łup Niemcom i żydowskim komisarzom sowjeckim! — cieszył się Zaucha. — Teraz byle tylko po drodze nie ugrzęznąć!
 — Nie bój się, nie tacy my jesteśmy! I to już braliśmy w szkole! Mogliśmy żyć z „bałaganów” w bolszewickiej Moskwie, dojedziemy i na Murman... A potem — zachodni front! Albo — albo!
 Wyprostował się.
 Nie mogąc doczekać się godziny odjazdu, zdenerwowany Zaucha wyszedł po południu na miasto, pożegnać się z Moskwą.