Strona:Jerzy Bandrowski - Wściekłe psy.djvu/70

 — A „Wawel?“ — dodał Zaucha ze znaczącym uśmiechem.
 Piotrowski zaczerwienił się trochę i mrugnął filuluternie jednem okiem.
 — Cóż „Wawel!“ — odpowiedział dwuznacznie. — „Wawel” jest świątynią, dokąd się chodzi czasem dla uspokojenia i pokrzepienia znużonych nerwów. Stąd jednak daleko do... niezdrowej bigoterji...
 — O czem panowie mówicie? — wmieszała się do rozmowy pani Luta.
 — O morfinie. Pan Zaucha pytał, czy jeszcze używam... Powiedziałem oczywiście, że nie...
 Cień przebiegł po twarzy młodej kobiety.
 — Nie „jeszcze”, ale znów! — rzekła smutno.
 — No, takie czasy! To trudno! W każdym razie nie zażywam jeszcze kokainy. A cóż pan na przejście Hallera do bolszewików? Pójdzie na służbę do Lenina?
 — To Haller z tą brygadą przeszedł na rosyjską stronę? — zdziwił się Zaucha. — Pierwsze słyszę! Pułkownik Haller? Pan to wie na pewno?
 — Ja nigdy nie blaguję.
 — No, jeśli to Haller, to znaczy, że w Austrji porządnie już trzeszczy! — kiwał głową. — Gotowo jeszcze z tego coś być.
 Zaczęła się rozmowa polityczna. Piotrowski rozgadał się — i paplał. Wygadywał niesłychane historje. Ten człowiek, znany z niezwykłego sprytu w interesach, zupełnie nie orjentował się w polityce do tego stopnia, iż Zaucha podejrzewał, że go to wszystko nigdy nic nie obchodziło. Słuchał jednak — bo co miał robić? Raz, drugi czemuś zaprzeczył — i było jeszcze gorzej, bo Piotrowski dowodził sze-