Strona:Jerzy Bandrowski - Wściekłe psy.djvu/79

 — A ja pójdę! — zdecydował się nagle Zaucha. — Zobaczymy przedewszystkiem, co jest.
 — Dobrze pan zrobi! — pochwaliła go pani Luta.
 A podając mu rękę, dodała:
 — Niech-że pan o nas nie zapomina, niech nas pan odwiedzi. Bez ceremonji, kiedy pan chce.
 Wstała.
 — Prosimy pana bardzo — zapraszał Piotrowski. — Może wieczorem na herbatę. Kiedybądź, kiedybądź, nie wychodzimy wieczorem z domu. Ale na pewno, jak najprędzej, panie Józefie. Powinniśmy się kupy trzymać w dzisiejszych czasach.
 — Ach, moja róża! — przypomniała sobie piękna pani. — Byłabym zapomniała. Niech pan patrzy, jaka śliczna, szkarłatna... Dziwne to, że kwiatów przepięknych w Moskwie pełno... Jeszcze nie wszystko tu umarło, skoro ludzie kochają kwiaty.
 — Boże mój, co za miłość dla kwiatów! — mówiła ironicznie Agnes, żegnając się z Zauchą. — Poczekajcie, nie takie róże wam jeszcze zakwitną! — dodała jakby złowróżbnie.
 I odeszła, pozostawiając po sobie tak mocną woń jakichś obrzydliwych perfum, że Zaucha aż się zatrząsł ze wstrętu.
 Rad był, że pozostał sam i mógł chwilę spokojnie pomyśleć.
 Oszołomiła go słodka piękność pani Luty.
 Było to, jak gdyby zrodziło się w nim naraz, czy odezwało coś dziwnie dobrego, tkliwego, coś tak jasnego, że na samą myśl o tem czemś uśmiechał się. Myśląc o jej twarzy, mimo woli widział na tle słonecznego błękitu wiosennego gołębia wśród rozkwitającej jabłoni.