Strona:Jerzy Bandrowski - W białem miasteczku.djvu/14

w miejscu, jak wryte. Z pod czarnej barankowej czapy wyjrzały wesoło podłużne, szeroko rozstawione, opalowe oczy i pociągła, gładka twarz, z zimna różowa, jak u dziewczyny.
 — Leciałem co koń wyskoczy! — wołał śmiejąc się młody chłopak. — Ledwo pośniadałem, zaraz zaprzągłem. Ale mróz!
 — Osiemnaście stopni!
 — Osiemnaście!! Chorroba ciężka!
 — A ja już myślałem, że chyba telegram nie przyszedł i będę musiał czekać na pocztę.
 — Telegram przyszedł, ale rano —
 — Psiakrew z tą pocztą!
 — Pani zaraz rano przyleciała... Bała się, że nikt nie pojedzie, bo jarmark —
 — Prawda, poniedziałek.
 — Stary chciał sam jechać.
 — Stary zdrów?
 — A coby mu brakowało, dziękuję, zdrów. Chciał sam jechać, choć jarmark, ale się rozmyślił.
 — Pewnie. Woli z chłopami pić.
 — Juści. Ale konia dał.
 — Dla mnieby nie dał! Tylko że ja się, psiakrew, tym waszym arabem jechać boję. Bestja zawsze do rowu ciągnie i to w najniebezpieczniejszych miejscach.
 Chłopak roześmiał się.
 — Jużeśmy go tego oduczyli.
 — Ale jak on tym swoim karawaniarskim krokiem pójdzie, to mnie na kość w saneczkach zamrozisz.
 — Nimo strachu, jak go mróz popędzi, to pójdzie jak djabeł. A kabat pon mo wdziać.
 — Mnie nie zimno.