Strona:Jerzy Bandrowski - W białem miasteczku.djvu/177

 Zagórski stał, patrzył i czekał.
 Żyd szedł wciąż.
 Zagórskiemu przyszło na myśl, że on tak do wieczora będzie dreptał, że wogóle nigdy nigdzie nie dojdzie.
 — Czy przypadkiem my wszyscy tak od tysięcy, tysięcy lat nie drepcemy? — zadał sobie Zagórski w duchu pytanie. — Wciąż w miejscu, ruszyć naprzód nie mogąc?... Mimo strasznych wysiłków czyż dużo się zmieniło?
 Teraz znów on stanął, zamyślił się i stał tak bez ruchu, iż zdawać się mogło, że zasnął stojąc.
 Zbudził go Pudłowicz.
 — Niech pan pod temi kasztanami nie wystaje! mówił półżartem. — To pechowe drzewa!
 — Dlaczego?
 — Austrjacy na nich chłopów wieszali.
 — Ach, to te!
 — Te.
 — Drzewka nawet niepokaźne. I to w rynku, w oczach całego miasta, o kilka kroków od szkoły?
 — Tak. Dla postrachu.
 — Straszna brutalność. Okropnie tu musiało być podczas wojny.
 Pudłowicz zagwizdał przeciągle.
 — Pan tu był?
 — Byłem komisarzem wojennym. Czego-to ja tu nie widział! Stał tu swego czasu Aufenberg, potem ten „wieszatiel“ arcyksiążę Józef Ferdynand, Wilhelm tędy przejeżdżał...
 — Kiedy tu wojna do was przyszła?
 — Od samego początku! Najpierw wybuchł ogromny entuzjazm wojenny, wszystko było dla