Strona:Jerzy Bandrowski - W białem miasteczku.djvu/23

złotą czuprynką i wielkiemi, niebieskiemi oczyma w różowej twarzyczce. Uściskał ją i wsunął jej w rączkę ciasteczko. Mała, uradowana, że obrzęd powitania nie trwał zbyt długo, natychmiast odwróciła się od niego i zajęła się energicznie wyciąganiem bielizny z jego walizki.
 — A Elżunia była grzeczna, jak ojcieca nie było? — zapytał jeszcze.
 — Grzecia! — bąknęła, aby się go zbyć.
 Spojrzała na niego jednak niespokojnie i odwracając się, mruknęła coś niezbyt pewnym głosem.
 — No to ślicznie! — pochwalił ją, głaszcząc po jasnych włoskach.
 Już o nim zapomniała. Miała przed sobą tyle nieznanych rzeczy w kuferkach.
 Przysiadł na kanapie i przyglądał się dzieciom. Bawiły się znowu spokojnie i cicho. W ich małym światku było wszystko w porządku i harmonji.
 Teraz dopiero, w ciepłym, cichym pokoju, uczuł Zagórski, jak bardzo jest zmęczony. Wszystkie kości go bolały, opadały senne powieki.
 — Basieńko, gdzie mama?
 — Mamusia poszła na jarmark.
 Wstał i ociężałym krokiem przeszedł przez pokoje. Wszędzie było jasno, ciepło, zacisznie. Cicha pogoda spokojnego domowego życia biła z pobielanych ścian, wysokie, kaflowe piece zdawały się promienieć ciepłą, dobroduszną życzliwością. W kuchni śpiewały na blasze garnki, trzaskało w piecu suche drzewo.