Strona:Jerzy Bandrowski - W białem miasteczku.djvu/258

 — Wyrzuciły mnie baby! Mówią, że im przeszkadzam.
 — A co się stało?
 — Ano, panie koniecznie chciały wieprzka na wypas. Ja się na nierogaciźnie nie znam, ale jak mnie zaczęły gnębić, wyszedłem raz na jarmark, spotkałem znajomego chłopa, poradził mi, kupiłem: tanio! Przyprowadziłem do haupy, powiadają: Człowieku, coś ty zrobił, kupiłeś lochę, nie wiepszka, będzie z nią kłopot! A teraz — ona rodzi! Czworo już ma! Napijmy się na to szczęście. Grunt uchwalili, locha rodzi — cudny dzień, panie!
 Od czasu do czasu latały sztafety: — Siedmioro, ośmioro, dziesięcioro!
 Pan Pudłowicz promieniał.
 — Takie szczęście! — powtarzał, chodząc nerwowo po pokoju.
 Pani Pudłowiczowa wpadła na chwilę do pokoju.
 — Strasznie się matka męczy! — zawołała. — Jest już jedenaścioro. Boże! Sześć tygodni podchować, za jedno prosię można wziąć paręset tysięcy! Ale matka aż mokra od potu! A te smarkacze, ledwo na świat wyjdą, już ssą.
 Był to piękny, wesoły wieczór.
 — Jak dobrzy są ludzie, gdy im Bóg ześle odrobinę powodzenia! — myślał Zagórski, wracając do domu.
 Lecz po kilku dniach spotkał Pudłowicza ponurego, sztywnego.
 — Co mu się stało? — myślał.
 — Warchlaczki zdrowe? — zapytał.