Strona:Jerzy Bandrowski - W białem miasteczku.djvu/273

Dziekan zastał Zagórskiego w ogródku, dyrygującego upinaniem na werandzie dzikiego wina, które, już zielone, spływało ku ziemi gęstemi, nierozczesanemi splotami. Pani Zagórska i Milcia upinały je według światłych wskazówek filologa.
 — Najlepiej byłoby przyciąć trochę! — radził dziekan.
 — O, zaraz przycinać! — oburzył się Zagórski.
 — To samo ja mówię! — w trąciła pani Zagórska, schodząc ostrożnie z drabiny.
 — Zaś ja mówię — nie przycinać, lecz poupinać odpowiednio, rozprowadzić na ściany, porozwieszać nad oknami...
 — Wilgoć sprowadzi! — upominał ksiądz.
 — Wszystko zawsze coś sprowadza! — mówił Zagórski. — Wino, zwłaszcza kwaśne, artretyzm, piwo otyłość i otłuszczenie serca, życie śmierć, dzikie wino wilgoć... Cóż robić? Trudno się z tego powodu wyrzekać wina, piwa, życia i dzikiego wina, które lubię... Służę księdzu dziekanowi...
 Przeszli do rzekomego „salonu“.
 Dziekan nie przyszedł z interesem, przyszedł tak sobie, po sąsiedzku, pogawędzić trochę.
 Mówiło się o wiośnie, o życiu, o ludziach, o polityce, o położeniu wewnętrznem.
 — A cóż reorganizacyjny komitet Sokoła? — spytał naraz ksiądz — Robicie co?
 — Nic! — odpowiedział Zagórski.
 — Pan się też zniechęcił?
 — Nie mogłem się zniechęcić, bo wogóle żadnej roboty nie zaczynałem. Zależało mi tylko na tem, aby utrzymać grunt przy Sokole.
 — A dalej?