Strona:Jerzy Bandrowski - W kraju orangutanów i rajskich ptaków.djvu/14

 — Ty psiakrew! Ja ci mordę skuję!
 Tu pan Ciliński nie wytrzymał. Zrozumiawszy, iż ma przed sobą Polaka, czem prędzej pośpieszył mu na pomoc, a biegły w języku malajskim czem prędzej czeredę chińską rozpędził.
 Chłopak stał przed nim zziajany, podrażniony, z zaciśniętemi pięściami i z pełnymi gniewu oczami. Mógł mieć najwyżej około 16 lat. Twarz miał niemal dziecinną, oczy duże, jasno-niebieskie, włosy złote. Była to typowo polska chłopięca twarz.
 — Toś ty Polak? — spytał ucieszony pan Ciliński.
 — Ma się rozumieć! — odpowiedział butnie, jakby z niechęcią chłopak.
 — A skądeś ty jest?
 — Ja? Ze Sanoka, Tadeusz Ślączka, uczeń piątej klasy gimnazjalnej.
 — Słuchaj chłopcze, a skąd ty jedziesz? — pytał dalej pan Ciliński.
 — Jakto skąd, rozumie się prosto ze Sanoka.
 — No, to się rozumie, chciałem się dowiedzieć w którym porcie wsiadłeś na ten statek?
 — Ma się wiedzieć w Trieście. Gdzie pan siędzie w Austrji na statek austrjackiego Lloydu? — odrzekł chłopak jakby z lekceważeniem.
 — Istotnie masz zupełną słuszność, nie zastanowiłem się nad tem pytaniem. Proszę ciebie nie możesz mi powiedzieć, nie jechał razem z tobą na „Körberze“ niejaki pan Zawadzki?
 — Żadnego pana Zawadzkiego na „Körberze“ nie było.
 — A ty, którą klasą jechałeś?
 — Co się pan pyta? Wyobraża sobie pan, że ja mogłem jechać inną klasą niż trzecią?
 — Także racja — ale ty może nie wiesz, może w pierwszej klasie był pan Zawadzki.