Strona:Jerzy Bandrowski - W płomieniach.djvu/109

 Wszystkie pisma żydowskie wzywały Polaków do powstania przeciw Rosji, obiecując nam niesłychane zdobycze.
 Co to za Polska-będzie!
 Pewnego dnia byłem na drugiem śniadaniu u Musiałowicza. Do mego stołu przysiadł się pewien adwokat lwowski z żoną, niebrzydką, pretensjonalną kobieciną. Żydzi. Do nich po chwili przysiadło się trzech wojskowych, lekarz, lwowski żyd, major i porucznik — Polacy. Pani mecenasowa „z miejsca“ zaczęła mówić po niemiecku.
 Wywiązała się ogólna rozmowa. W owych czasach!
 Lekarz i oficerowie wracali „z pola“. Zwłaszcza lekarz miał dużo do opowiedzenia. Niewzruszony jak Winnetou, robił operacje pod kulami i szrapnelami. Rzecz prosta, że nie widząc w towarzystwie Niemca, mówił po polsku.
 — Gustaw, sprich deutsch! — napomniała go pani mecenasowa.
 Chwilę mówił po niemiecku, ale wkrótce znowu „przeszedł na polski“.
 — Deutsch, Gustaw, deutsch! — zwróciła mu uwagę pani mecenasowa.
 Nie dosłyszał jej lub nie chciał dosłyszeć — rozmawiał ze mną, z Polakiem.
 — Gustaw, sprich deutsch! — odezwało się znowu miaucząco-grymaśne napomnienie.
 Lwowscy żydzi obiecywali nam ogromną Polskę, ale sami zaczynali mówić wyłącznie po niemiecku.
 Jechałem tramwajem. Przez ulicę szedł oddział wojska.
 — Ach, jaka szkoda, że człowiek niema jeszcze 19 lat skończonych! — westchnął stojący koło mnie młody żyd.
 — Dlaczegóż to?
 — Mobilizacja obejmuje tylko tych, którzy skończyli 19 lat! — rzekł z żalem.
 — Według prawa austrjackiego można wstąpić jako ochotnik po skończeniu 16-go roku życia. Pan masz z pewnością osiemnaście i zdrów pan jest — przyjmą pana niezawodnie! — pocieszyłem go.
 Nie dosłyszał.
 Dwie panie stanęły przed obwieszczeniem mobilizacyjnem i zaczęły je czytać.
 Żyd jakiś bez ceremonji stanął przed niemi, zasłaniając im sobą plakat.
 — Co za grubjanin! — rzekła jedna pani.