Strona:Jerzy Bandrowski - Wieś czternastej mili.djvu/182

 — Czasem tak mówisz... szorstko, pogardliwie, jakgdybyś nie był misjonarzem...
 — Więc poszę! — odpowiedział O. Rollings z niezmąconym spokojem. — Czemże zamierzasz wieś uszczęśliwić?
 — Zafunduję im europejską studnię z pompą. Zauważyłeś zapewne nieraz, jak się męczą nad temi staremi, niehigjenicznemi studniami. Teraz już, jak tu studnia stanie, męczyć się nie będą...
 — Będą się dalej męczyć, a studnia tu nie stanie.
 — Dlaczego?
 — Tego ja nie wiem, ale ręczę ci, że nie stanie.
 — Ale dlaczego?
 — Nie wiem.
 O. Beach zadumał się głęboko. W tem rzecz, że O. Rollings, jak tylko czegoś nie wiedział, zawsze miał rację.
 — Nie widzę najmniejszej przyczyny — rzekł po chwili.
 — Ani ja — wyznał O. Rollings.
 — Ale spróbować możemy...
 — Niewątpliwie.
 — A wówczas zobaczymy!