Strona:Jerzy Bandrowski - Wieś mojej matki.djvu/104

 Panowie wypili.
 Geometra — jak to geometra, człek ubogi, nie żaden smakosz, a przytem pracujący czasami na odludziu, gdzie nawet o chleb bywało trudno, wypił, chrząknął, poczerwieniał i zabrał się do kiełbasy z kapustą. Ale dziadzio jakimś niepewnym, zakłopotanym wzrokiem pytająco spojrzał na Prababcię.
 Jejmość — nic. Z właściwym sobie dobrotliwym uśmiechem przyglądała się gościom, a po chwili rzekła:
 — Dobra naleweczka, co? Może jeszcze po jednym kieliszku?
 I nie pytając, znowu kielichy napełniła.
 Geometra mruknął coś nieśmiało, wypił, otrząsnął się i jadł dalej. Dziadek wypił też, nie rzekł ani słowa i także zabrał się do kiełbasy.
 Kiedy geometra poszedł spać, dziadek zwrócił się do Jejmości:
 — Mamuś, coś ty nam za wódkę dała?
 — Dobra, co? Jeszczeście takiej nie pili.
 — To prawda! Cóż to za nalewka?
 — To nie jest żadna nalewka ani wódka, to lekarstwo na febrę.
 W Grobli panowała malarja.
 — Lekarstwo?
 — Nie bój się, nic złego, nie zaszkodzi wam. To czysty spirytus na gęsim nawozie.
 — Co też Jejmość!