Strona:Jerzy Bandrowski - Wieś mojej matki.djvu/25

 — No, co wolisz, gadajże raz! — mówi Mama, już zniecierpliwiona czekaniem.
 Odpowiedź Lolka jest dyplomatyczna.
 — Proszę o „centówkę“.
 To znaczy:
 — Wprawdzie ja „centówki“ nie wolę, ale dla pewnych przyczyn muszę ją wziąć. W gruncie rzeczy należałaby mi się i „centówka“ i kajzerka z szynką. Ale — cóż!
 — Ne! — mówi znów Mama.
 Lolek bierze bez entuzjazmu „centową“, wysoko sznyclem wypchaną, rozsiada się wygodnie i je w milczeniu.
 — A ty, Tanczuś?
 Mały Tanczuś stoi przy oknie, zapatrzony w migający przed nim błękitny świat, zalany potopem światła. Wiatr szarpie go za miękkie, jasnozłote pukle. Nie słyszy.
 — Tanczuś! — woła na niego Mama.
 Zwraca ku niej różową twarzyczkę o jasnoniebieskich oczach. Uśmiecha się niemi do Mamy.
 — Co będziesz jadł?
 — Wszystko jedno. Co Mama da.
 Mama daje mu bułkę z polędwicą. Sama nie je w tej chwili nic. Zanadto się zmęczyła i zdenerwowała wyjazdem. Dzień jest upalny, a ona się nie wyspała, i coś jej nad lewą skronią niewyraźnie. Od czasu do czasu jakaś zielona plamka w tęczowej obwódce tańczy przed