Strona:Jerzy Bandrowski - Wieś mojej matki.djvu/28

 (Rzecz jest prosta. Ja mam już ósmy rok — on dopiero szósty, a przytem jest trochę gapa, więc Mama boi się, żeby z kozła nie zleciał.)
 Jedziemy.
 — Tylko ostrożnie, Janie, żeby nas Jan nie wywrócił, albo żeby konie nie poniosły.
 — Niech się jaśnie panienka nie boli. Nie pirszy raz jaśnie panienke z dziećmi wieze!
 — A burzy nie będzie? — pyta jaśnie panienka z trojgiem dzieci, trwożnie rozglądając się po szafirowem niebie.
 — Skądby sie dziś wziena burza! — uspokaja Mamę Cabaj.
 — Gorąco bardzo!
 — Ciepło jest! — przyznaje Cabaj. — Gorąc okrutny!
 — W taki upał burza może przyjść niewiadomo skąd.
 — Zaś tam! A i kieby przyszła, buda jest, jaśnie panienka nie zmoknie!
 — Ale pioruny, Janie, pioruny!
 Jan nie wie już, co odpowiedzieć. Zaciął konie.

---