Strona:Jerzy Bandrowski - Wieś mojej matki.djvu/32

 — Niech mama da, ja zjem na koźle.
 — Nie, my wszyscy jemy tu, masz jeść z nami.
 — To ja wolę nie jeść.
 — Ja ci się tu będę pytała, co ty wolisz!
 — Nieraz się mama pyta. Jeszcze dziś rano w wagonie.
 — Złazisz mi natychmiast z kozła?
 — Oho!
 Złażę, bo inaczej może być źle. Las mnie nudzi, jedyna przyjemność patrzeć na kiwanie głową biegnących koni, ich uszy, zady i ogony, a tu naraz i tego nie wolno.
 — Masz kozioł! — mściwie mówi Lolek.
 Nie odpowiadam. Jem kurczę, a potem z nudów zasypiam.
 Budzę się.
 Mama mnie trąca:
 — Iziu, Grobla.
 — Już?
 W tej chwili odzyskuję przytomność i staję w powozie.
 Już widać parkany dworskie, za niemi gąszcz drzew w ogrodzie, zabudowania gospodarcze, szeroko otwartą bramę, a przed nią po lewej stronie drogi nieco pochylony krzyż. Słońce zachodzi. Przebłyskuje przez