Strona:Jerzy Bandrowski - Zolojka.djvu/127

 — Jo, a to są wędki, właściwie haczyki... Oni wszystkie sieci nazywają niewodami, a jedynie właśni te wędki mają u nich nazwę sieci. Nie wiesz, dużo mieli bańtków?
 — Czego?
 — Bańtków, fląderek.
 — Tak jedną trzecią łodzi.
 — Nie wiesz, ile centnarów?
 Tomasz wzruszył ramionami.
 — Skądże ja to mogę wiedzieć?
 Kułak spojrzał na niego z pod oka.
 — Mogłeś zapytać rybaków.
 — Przecie oni z wagą nie jeżdżą.
 Kułak, który dopasowywał wieczko do skrzynki, rzucił na niego szybkie, zdziwione spojrzenie.
 — Rybacy mają pod tym względem oko doskonale wyrobione! — rzekł. — Ani na funt nawet się nie pomylą.
 — Przyznam ci się — nie interesowało mnie, ile tam tych ryb mają.
 — A jakie były bańtki?
 — Rozumie się — większe i mniejsze.
 — To i ja wiem. Gladizy były?
 — Ach, gladizy! Tak, pokazywali mi je rybacy! To są te duże gładkie flądry!
 — Duże — niekoniecznie, mogą być rozmaite. Mają grzbiety gładkie, nienakrapiane żółto, podczas gdy grzbiet fląderki jest chropowaty i ma żółte centki. Dużo było gladiz?
 — Nie uważałem.
 Kułak poczerwieniał, pochylił się nad skrzynką i huknął młotkiem w gwoździk tak mocno, że stojący niedaleko niego pomocnik drgnął. To hałaśliwe wbijanie gwoździ w skrzynkę trwało dość długo, poczem Kułak wyprostował się, sapnął i wyjąwszy z kieszeni srebrną papierośnicę z rozlicznemi złotemi monogramami, poczęstował Tomasza papierosem.

117