Strona:Jerzy Bandrowski - Zolojka.djvu/129

przypomniał i pobiegł prędko... On zawsze tak szimpfuje, jak się zgniewa...
 — Trudno z takim przyjemniaczekiem utrzymywać stosunki! — pomyślał Tomasz, wychodząc. — Niewiele będę miał z niego pociechy w zimie.
 Na drugi dzień spotkali się na strądzie.
 — Mam chwilę czasu, więc przyszedłem cię przeprosić, jeśli mimowoli obraziłem — zaczął, podając rękę Tomaszowi. — Jestem brus wogóle, a już zwłaszcza przy pracy energja mnie tak rozsadza, że rodzonemu bratu mogę nagle dać w gębę, albo kopnąć go...
 Tomasz uśmiechnął się obleśnie.
 — Dziękuję za taką —
 Nie dokończył. Poco wogóle mówić!
 — Ignac wytłumaczył ci... powiedział, że ja zapomniałem o telefonie, jo? Tak jest, miałem telefon, o którym zapomniałem... Wyszedłeś na strąd...
 — Tak. Zawsze wychodzę.
 — Poco? Tu niema nic do widzenia.
 — Morze jest zawsze piękne.
 — Nie wiem, co ty tu widzisz pięknego! — mówił Kułak jakgdyby z wzrastającem podrażnieniem. — Woda, woda i te głupie statki z drzewem albo z węglem... Pustka, martwota! — Na zatoce jest weselej, tam jest zawsze jakiś ruch, przyjeżdżają pomarenki, coś się robi, coś się dzieje, pracę widzisz...
 — Popatrz tylko, jakie to wzniosłe, wielkie, majestatyczne! Jak się cudownie mieni wszystkiemi kolorami...
 — Kolory, psiakrew, choroba ciężka! — warczał Kułak.
 — Bo ciebie obchodzą tylko ryby, mój kochany — rzekł trochę wyniośle Tomasz — a tymczasem morze —
 — Morze to ryby, ryby! — ryknął w nagłej pasji Kułak.

119