Strona:Jerzy Bandrowski - Zolojka.djvu/186

 — Tu!
 — Wiesz na pewno?
 — Jo!
 Podeszli aż na sam zoloj, gdzie Etta zaczęła im dokładnie opisywać położenie bit.
 — Bekę macie? — pytał stary.
 Józk wrócił do wozu i przyniósł z niego „bekę” — długi osęk. Zaczął nim grzebać w dnie morskiem.
 — Jo, ty Etta mówisz, że tu? Może tu co było, nie mówię, ale, jeśli było, to chyba już alali, bo niema nic! — mówił złośliwie.
 — Co ty w rowie grzebiesz! — zniecierpliwiła się Etta. — Bita jest w bece za sachejem!
 Bernard, który tymczasem ubrał się w „eltychy”, wydarł bratu osęk, wszedł powyżej kolan w wodę i zaczął macać dno.
 — Jest! — wykrzyknął po jakimś czasie półgłosem.
 — Jest! Jest! A co?
 — Nie wiem. Zdaje się — belka. Za sachejem siedzi...
 — Spróbuj, czy można alać beką!...
 — Nie, nie można... Boję się, że ją zrobię flott...
 Józk, również już w eltychach, odwinął kilka sążni lejpra i zrobiwszy pętlę, zaczął brnąć za osękiem Bernarda do bity, starając się poruszać tak, aby się jak najmniej narażać na zmoczenie przez fale. Kiedy oplątywał liną wbity mocno w piasek kawał drewna, stał po pas w zimnej wodzie, a piana zbryzgała mu twarz.
 Ciągnęli wszystko czworo, z całej siły mocując się z owym nieznanym przedmiotem, który opierał się im niby uparty samobójca, za wszelką cenę pragnący zginąć.
 — Coby cię sześćdziesiąt kóp djabłów odrazu zabrało! — klął Bernard.
 Rzecz „puściła” tak nagle, że Etta i Bernard upadli na kolana.

176