Strona:Jerzy Bandrowski - Zolojka.djvu/210

 Podszedł do drzwi, szarpnął je, otworzył szeroko, i majestatycznie wskazując ręką w ciemną głąb kuchni, wrzeszczał:
 — Rrrraus! Żebym tu was więcej nie widział! Rrrraus!
 Straszno było na niego patrzeć. Oczy mu się paliły złym, białym ogniem, garbaty nos się wydłużył, broda i dolna szczęka wysunęła się naprzód jak u łososia na wiosnę.
 Przyglądali mu się przerażeni.
 On zaś przyskoczył do Etty, chwycił ją za rękę, szarpnął i ciągnąc ku drzwiom, wrzeszczał: Rrrraus! Rrrraus! — aż wreszcie wyrzucił ją do kuchni.
 A wtedy zdyszany i zmęczony, chusteczką obcierając czoło, mokre od potu, oświadczył:
 — Jabym to tak uczynil, osobliwie!
 — Jo! — zgodził się Paweł.
 Edward Kunsztowny usiadł znowu na łóżku, poprawił na głowie stary, zielonkowaty kapelusz, w którym cały czas siedział, zapalił fajeczkę i zmęczony przedstawieniem, ale zadowolony z siebie, milczał.
 — Jo! — potwierdził jeszcze raz Paweł z przekonaniem. — A dalej co?
 — Dalej co? — zdziwił się Edward Kunsztowny.
 — Powiemy jej „rrraus!” Dobrze. Ona pójdzie.
 — To musi! Osobliwie!
 — Ale dokąd?
 Odpowiedziało mu milczenie.
 — Gdzie ona będzie spala? — troskał się Paweł. — Noc, zima! W lesie? Zlapie fiber, zachorzeje ona i dziecko...
 — Osobliwie! — przyznał bezstronnie Edward.
 W tej chwili ktoś nieśmiało zapukał.
 — Proszę! — zawołał Paweł.
 Weszła Frau Kunegunde Kuhnke.
 Była mizerna, bardzo wynędzniała, przygnębiona i onieśmielona.

200