Strona:Jerzy Bandrowski - Zolojka.djvu/47

 — U nas są! — odpowiedziała panienka spokojnie.
 — Ale od czego jest to imię „Zolojka”, co znaczy?
 — To nie imię, to przezwisko, urągadło! — Mnie na imię Jadwiga, Etta, nie żadna Zolojka...
 — Ale przecie sama słyszałam, jak na ciebie tak wołali...
 — To tylko tak wołają. Tu na jedną dziewczynkę wołają „Zyda” — bo jak jest wiatr południowy, to ona bardzo płacze i krzyczy... I jedna bialka też ma urągadło Zyda, bo jak wiatr południowy przyjdzie, to ona się wciąż z mężem kłóci...
 — A to ludzie od wiatru chorują? — dziwiły się panienki.
 — Ja nie wiem! — cicho odpowiedziała dziewczyna. — Nie wiem, co to jest... Puszka, ten co mjewy wypycha tak ładnie, on jest bardzo dobry człowiek i potrafi wszystko, a jak przyjdzie zyd-west, zaraz zaczyna pić i jest chory od wiatru... A mnie zawsze głowa bardzo boli i jestem zła, jak ma przyjść norda...
 Ostatnie zdanie powiedziała głosem jakby pokornej przestrogi i dodała:
 — Jestem wtedy taka zła, że mogłabym zrobić nie wiem co... A dziś mnie tak bardzo, tak bardzo. —
 Jęknęła cicho i dodała po kaszubsku:
 — Głowa żala, żala... Norda idzie...
 Panienki spojrzały na dziewczynkę z niepokojem.
 Była istotnie bardzo blada.
 — Jak norda ma przyjść — mówiła dalej, mimowoli zwracając się ku północy — uciekam zwykle z domu i chodzę, chodzę strądem nieraz do późnej nocy. —
 — Sama!
 — Cóż mi się może stać?
 — Mógłby cię kto napaść.
 — Tego u nas na półwyspie niema. Człowiek mnie nie napadnie, a duchów się nie boję... Chodziłam tak

37