Strona:Jerzy Bandrowski - Zolojka.djvu/61

 — Patrz, ona ma oczy naświetlone słońcem i morzem! — wykrzyknęła genjalnie jedna z dziewczynek.
 — Oni wszyscy mają takie oczy! — zauważyła druga. — Jasne i dobre!
 Zolojka uśmiechnęła się, a serce zabiło jej tak, że w jednej chwili zrobiło się jej ciepło w piersiach. Sięgnęła do kieszonki sweatera i wydobywszy z niej garstkę bursztynów, wysypała je na stół.
 — Przyniosłam panienkom bursztyny! — rzekła. — Nie są ładne, ale można z nich zrobić paciorki.
 — Skąd je masz? Gdzie je znalazłaś?
 — Na strądzie — odpowiedziała.
 — A myśmy tyle razy szukały i nigdyśmy nic nie znalazły! Jak ty mogłaś znaleźć?
 Wzruszyła ramionami. Nie wiedziała nawet, że zbierała bursztyny. Machinalnie schylała się czasem, nie patrząc poco, nie wiedząc dlaczego. Robiła tak od dziecka — a słynęła w wiosce ze swego szczęścia. Znała strąd, znała morze, wiedziała, że norda bursztyny przynosi, wiedziała, gdzie je składa denega i która i jaka... Przecie każda gospodyni wie, która kura się niesie i gdzie składa jajka...
 — Ale panienki beze mnie niech się dziś kąpać nie idą, dobrze?
 — Bo co?
 — Morze jest po sztormie zmienione.
 — Ale my się jeszcze wykąpać musimy, bo za kilka dni wyjeżdżamy!
 — Tak. Dobrze. Ale beze mnie niech panienki nie idą.
 Przyrzekły.
 Bernard przyniósł wangorze. Miały być na obiad, gotowane, z koprowym sosem. I przysmażana bulwa. Trzeba było wangorze sprawić, a potem skrobać bulwę, dużo bulwy.
 Etta pracowała chętnie, gorliwie, zerkając wciąż na drzwi, prowadzące do pokoju panienek. Dolatywał

51