Strona:Jerzy Bandrowski - Zolojka.djvu/72

cześnie było w niej coś z litości czy współczucia. Pan Buszyński był nietylko uprzejmym, miłym i serdecznym, stawał się dobrym. Kobieta i to wyczuła.
 — W ostatnich czasach — rzekła mu raz — zauważyłam w stosunku pańskim do mnie coś jakgdyby odcień wyrozumiałości, czy pobłażania. Czy tak?
 — Niby jak? Czy pani zauważyła?
 — Nie, czy to prawda?
 Pan Buszyński uśmiechnął się i pomyślał chwilkę.
 — Pani to określa jako wyrozumiałość! — odpowiedział. — Ha, bardzo słusznie!
 — Ale skąd się to bierze?
 — Stąd, że wyrozumiałość jest mi potrzebna.
 — Czy mnie też?
 — Pani? Oczywiście!
 — A cóż ja takiego zrobiłam?
 — „Takiego”?! Zaraz już „takiego”!
 Spojrzał na nią i zapytał:
 — Co pani zrobiła?
 — Ja? Nic! — odparła zdziwiona.
 — Otóż to właśnie! Rozumie mnie pani teraz?
 Trochę dotknięta, odwróciła się od niego i zapatrzyła się na morze.
 Z przyjemnością przyglądał się jej wytwornemu, rasowemu profilowi, rozdętym trochę nozdrzom, rozchylonym ustom i wyglądającemu z popielatych, złocistych włosów różowemu uszku z wielką perłą.
 — Pani się na mnie obraziła? Za to, że powiedziałem prawdę! Widzi pani, widzi pani! I jeszcze mi pani powie, że jestem niedelikatny.
 Potrząsnęła głową.
 — Robię, co mogę! — rzekła poprostu, zwracając się znów ku niemu. — Cóż mam robić?
 — Niech pani mnie posłucha, pani Łucjo!
 Spojrzała mu w oczy ufnie, bo brzmienie jego głosu było niezwykle ciepłe i serdeczne.

62