Strona:Jerzy Bandrowski - Zolojka.djvu/76

 — A czemu? — powtórzył pan Tomasz.
 — Niech pan mówi! — rzekła dama.
 — Kiedy ja sam dobrze jeszcze nie wiem i nie jestem pewny...
 Pani Łucja spojrzała na swego towarzysza ze zdziwieniem.
 — Nie wiem — powtórzył pan Tomasz.
 — Więc cóż to wszystko znaczy?
 — Znaczy. Coś znaczy. Znalazłem mianowicie pewną rzecz, która pozwoliła mi znowu mimo wszystko całą siłą duszy, całem sercem — pokochać panią.
 — Mimo wszystko? Mimo, że pana nie zrobiłam nawet swym ordynansem? — rzekła z przekąsem pani Łucja.
 — Tak. Bo zrozumiałem, że pani brakuje tego samego, co i mnie, a dzięki temu zrozumiałem, że pani też nie jest szczęśliwa, że pani się męczy tak samo, jak ja. Stąd ta — wyrozumiałość, jak to pani określiła. A to jest więcej, niż wyrozumiałość. Znacznie więcej. To tkliwe, szczere współczucie i radość ze znalezienia środka przeciw chorobie, nadzieja ratunku!...
 — Więc cóż mam robić?
 — Jeszcze nie wiem. Ale, zdaje mi się, jestem już na drodze do znalezienia tej wody żywej.
 — Gdzież ta droga?
 — Niedaleko. Tuż za wioską. Wiedzie pod lasem, brzegiem zatoki, aż tam, gdzie leżą czarne łodzie rybackie... Tam, zdaje mi się, znajdę wielki nieoszacowany skarb, którym się z panią podzielę.
 — A dokądże prowadzi ta droga?
 — Na morze — w słońce.
 Kobieta milczała dłuższą chwilę, zmrużonemi oczami z natężeniem śledząc bieg czarnoczerwonego statku, idącego do Gdańska. Wreszcie odezwała się:
 — Droga, zdaje się niedaleka!

66