Strona:Jerzy Byron-powieści poetyckie.pdf/180

85 

Szyderczy uśmiech, wzrok i twarz surowa

Karcą zuchwalca za niewczesne słowa.

III

 »Patrz! żagiel, żagiel! — Nastawcie lunety! —
»Skąd? — czyja flaga? — czy zdobycz?« — Niestety!
Nie zdobycz, — jednak cieszą się weseli:

90 

Z masztu czerwoną chorągiew ujrzeli.

»Nasza łódź, nasza! powraca z wyprawy!
Dmij w pełne żagle, dmij, wietrze łaskawy!
Nim słońce zajdzie, zawinie do brzegu. —
 »Patrz, patrz, jak lekka! zda się pląsa w biegu.

95 

Jak wzdyma skrzydła! — jak buja wspaniale!

Z szumem przed sobą prze kipiące fale.
Weszła w zatokę — patrz! idzie jak żywa
Zda się żywioły do walki wyzywa!
Możeż się lękać burz, bitew lub trudu,

100 

Pan takiej łodzi, wódz takiego ludu?

IV

 Skrzypią powrozy, krzyczą robotnicy,
Opadły żagle, — łódź drga na kotwicy.
Spuszczają czółno: w podwójnym szeregu
Siedli wioślarze i pędzą do brzegu.

105 

 Wkoło na piasku tłum zebrany czeka,

Poznaje, woła i wita zdaleka.
O! słodkie głosu przyjaznego dźwięki!
O! słodki uścisk przyjacielskiej ręki!
Gdy wita w porcie żeglarza z wyprawy,

110 

Gdy na bezpieczny brzeg wiedzie go z nawy;

Słodkie łzy, uśmiech, słodkie zapytania,^[1]
Gdy pocałunek odpowiedzi wzbrania!...

1. w. 111—112. W oryg.: »uśmiech, pytanie i szybka odpowiedź, i nadzieja radości w sercu«.