Strona:Jerzy Byron-powieści poetyckie.pdf/195

On nie śmiał podnieść, nie śmiał znieść widoku
Bladości w twarzy i rozpaczy w oku.
W całej dzikości bezładnego wdzięku

480 

Włos jej po jego rozesłał się ręku;

Stłumiony oddech i mdłe serca bicie^[1]
Świadczą w niej tylko cierpienie i życie...
 Zagrzmiał huk działa — odjazdu godzina!
Słońce zachodzi — on słońce przeklina.

485 

Strzał drugi, trzeci; — ścisnął z uniesieniem

Niemą od żalu, proszącą milczeniem,
I drżącym krokiem zaniósł ją na łoże.
Spojrzał z rozpaczą... raz ostatni może!
Dreszcz przebiegł serce; uczuł, że dla niego

490 

Prócz niej na świecie nic niema miłego.

Dotknął ust: zimne; — spotkał wzrok wpół-zgasły.^[2]
Zwrócił się nagle, — drzwi z łoskotem trzasły.

XV

 »Co? już go niema?« — straszliwe pytanie,
Gdy kto tak nagle samotnym zostanie!

495 

Myśl nie śmie wierzyć, że oczy nie mylą...^[3]

Przed chwilą jeszcze tu stał — był przed chwilą...
Gdzież jest? — Wybiegła obłąkanym krokiem,
Aż łzy jej wreszcie lunęły potokiem,
Bujne, gorące; myślą za nim woła:

500 

»Bądź zdrów!« — wymówić nie śmie i nie zdoła.

Ach! bo w tem słowie — choć się chcą uśmiéchać
Wiara, Nadzieja — Rozpacz tylko słychać.
 W bladych jej rysach, jak w twarzy z kamienia,
Tchnie dziki wyraz wiecznego cierpienia;

1. w. 481—2. W oryg.: »zaledwie bije to serce, tak pełne jego obrazu, że nawet nie mogła już tej pełni uczucia odczuwać«.
2. w. 491—2. W oryg.: »Ucałował jej zimne czoło — odwrócił się... Czy Konrad poszedł?«
3. w. 495. Dodatek tłumacza.