Strona:Jerzy Byron-powieści poetyckie.pdf/368

Ta strona została przepisana.

A chociaż widział tak jasno, dowodnie,
Że słuszną karą życia ich pozbawił,
Że własne na nich ściągnęły ją zbrodnie, —

560 
Przecież jad ciągły jego starość trawił.

Tak gdy roztropne żelaza użycie
Drzewo z schorzałych gałęzi oczyści,
Drzewo to w nowe wysila się życie,
I majem bujnych ozielenia liści; —

565 
Lecz kiedy nagły piorun w nie ugodzi,

I ogień żywe strawi mu ramiona,
Pień pozostały usycha i kona
I już żadnego listka nie urodzi.