Strona:Jerzy Byron-powieści poetyckie.pdf/382

Okropne sceny! — lecz widok cierpienia,
Łez, żalu, z temi mieszać się nie może!
On konał, — smutek spokojny, łagodny,

195 

Twarz jego lekką powlekał żałobą;

Jakby się troszczył, a wzrok miał pogodny,
Za tymi, których porzucał za sobą.
Rumieniec, co wciąż jemu lica krasił,
Był tylko śmierci szyderstwem — nic więcéj!

200 

Bo wnet swą barwę gasił, i zagasił,

Jak słaby promień pierzchającej tęczy,
A takie światło z oczu jego biło,
Że i w więzieniu, zda się, widniej było!
Żaden jęk, żadne sarkające słowo

205 

I żadna skarga nad niewczesnym skonem

Z ust mu nie wyszła, — choć mdlejącym tonem^[1]
Mówił, a jeszcze cieszącą rozmową
Głaskał mą rozpacz; — wtem westchnął, i głucho,
Pół-echem tylko, ozwały się mury;

210 

Był to przedśmiertny słaby jęk natury!

Na głos westchnienia wytężyłem ucho.
Długo słuchałem — i nic nie słyszałem!^[2]
Ja krzyczę, wołam, — mnie się jeszcze zdało,^[3]
Że w moich uszach jego słowo brzmiało.

215 

Chciałem biec, lecieć — lecz, ja zapomniałem,^[4]

Że jeszcze łańcuch na nogach mi cisnął.
Trąciłem nogą — i łańcuch mój prysnął!

1. ww. 206—211. W oryg.: »rozpowiadał nieco o lepszych dniach, aby rozbudzić we mnie trochę nadziei, bo ja pogrążony byłem w głębokiem milczeniu, — zapadłem się w tę największą dla mnie, bolesną stratę; a potem — jęki słabości opadającej na siłach natury, które chciał tłumić, były coraz cichsze i coraz rzadsze«.
2. po w. 212 opuszczone w przekładzie trzy wiersze oryginału: »Krzyczałem, bo dzika ogarnęła mnie trwoga; — wiedziałem, że to wszystko jest beznadziejne, ale moja trwoga nie dała mi się ująć w karby«.
3. w. 213. mnie się jeszcze zdało — w oryg.: mnie się wtedy zdało.
4. w. 215—7. W oryg.: »Zerwałem łańcuch jednym silnym skokiem, i przypadłem do niego«.