Strona:Jerzy Byron-powieści poetyckie.pdf/419

400 

Abym tam kiedyś, niepojętym cudem,

Z dziesięćtysięcznym miał powrócić ludem,
I tak w sowitej odpłacił nagrodzie
Przejażdżkę moję panu wojewodzie.
 »Srogo mękami bawili się memi,

405 

Ale ja srożej poigrałem z niemi.

Czas wszystkie krzywdy spłaca nieomylnie:
Potrzeba tylko ciągle czuwać pilnie,
A żadna zręczność, żadna moc człowieka
Nie ujdzie zemsty, co cierpliwie czeka,

410 

W krzywdzie skarb widzi i codzień doń zcicha

Dolicza lichwę — a na porę czyha.

XI

 »Pędzim i pędzim, jakby wichry, gromy, —^[1]
Znikły za nami wszystkie ludzkie domy;
Pędzim i pędzim, jakby szturmy, burze,

415 

Krwawy meteor na niebios lazurze.^[2]

Nigdzie ni miasta, ni nędznej wioszczyny,
Niezmierne tylko dzikich step równiny,
Czarnemi wkoło opasane lasy, —
I prócz tych gmachów, co się w dawne czasy

420 

Przeciw Tatarom w groźnych wzniosły murach,

A których ledwiem mógł dojrzeć po górach,
Ni śladu ludzi. — Rok właśnie przed nami
Turek z licznemi przeszedł tam wojskami,
A gdzie koń spahów ziemię nogą zryje,

425 

Grunt się skrwawiony trawą nie okryje.

Pochmurno było. — Wietrzyk smętnym głosem^[3]
Zdawał nad moim użalać się losem.
A koń tak w strasznym pędzie się zaganiał,
Że mi i westchnąć i modlić się wzbraniał.

1. w. 412. Oryg.: »Przed siebie i przed siebie! Mój rumak i ja, niesiemy się na skrzydłach wiatru!«
2. po w. 415 opuszczone w przekładzie dwa wiersze: »Meteor, kiedy w odgłosach jego trzasku noc mieni się jego północnem światłem«.
3. w. 426—7. W oryg.; »i wiatr ponury prześlizgiwał się, jęcząc«.