(Orzeł tak chyżo gniazda nie zakłada,
Jak jej wierzchołka winnica zielona);
Co czarą, mlekiem i ziarnem jest razem,
Chlebowe drzewo, nieżętego kłosu
Plon nieposiany, w ziemi, co żelazem
Oracz nie kraje, bez pieca, piekarza,
I głód na zawsze od tych miejsc oddala;
Co las udziela, co użycza fala,
Luba samotność, rozkosz towarzyska,
Ludzie szczęśliwi, chociaż mniej rozumni, —
Że już się z nimi zbratali ci dumni;
I tyle na nich sprawił wdzięk natury,
Że ułagodził i syna kultury.
Tu, choć par wiele wije sobie gniazdo,
Wysep mieszkańce, chociaż się rodzili
Zdala od siebie, lecz pod jedną gwiazdą,
Morzu przyjazną, — oboje karmiła
Jednych widoków czarująca siła,
Serce wciąż wraca do najrańszych wrażeń.
Kto patrzał z młodu na gór sine szczyty,
Każdej się skały widokiem rozczuli,
Uściskiem duszy jej twarde granity
Długo wśród obcej jam błądził krainy,
Kochałem Alpy, czciłem Apeniny,
- ↑ w. 515. Korzenie jamu — rośliny (Dioscorea) podobnej do ziemniaka i bulwy; jedna z odmian udaje się w Pirenejach.
