Ta strona została uwierzytelniona.
III
1
Jak pługi o pługi dzwoniące,Chcemy z ziemi wyorać kościół,
Rozcinamy skorupę jałową,
Docieramy do gliny wieczności.
2
Kołysałeś się pośród ludzi,Dzwon ci pusty w piersiach łomotał,
Pękł dzwon głuchy i dzwon samotny,
Gdy dźwięk nasz do ciebie dotarł.
3
Naprzód dźwięk ten nosiłeś dla siebie,Ale dźwięk się na ludzi rozpinał,
Odnalazłeś ten sam dźwięk w innych —
I stała się jedna rodzina.
