Ta strona została uwierzytelniona.
CZEKANIE
O zmierzchu zawsze wychodzę, przed wrota, przed wierzeje,
I długo czekam. I patrzę długo. Ale tylko niebo sinieje,
I dal się wyogromnia jak zwykle na przedwieczerz.
— Nie ciesz się, — mówią sztachety, — młodziutki, nie ciesz.
Nikt nie przychodzi, a ja czekam i jestem stroskany.
Aż mnie mroki, mroki, uwysmuklą u bramy.
A wówczas skrzypną zardzewione wierzeje
I przygniotą, zaduszą moją modrą, moją nadzieję.
