Strona:Jerzy Szarecki - Czapka topielca.pdf/49

 Na chwil kilka zapadło milczenie, które pierwsza przerwała Marja.
 — Jakżeż się czujesz teraz? — spytała, zwracając się do Jana.
 — Dziękuję — odparł — teraz już dobrze mi.
 — Długo byłeś w wodzie, biedaku?
 — Nie wiem dokładnie. Może sześć, może osiem godzin. Nie pamiętam kiedyście mnie wyciągnęli. Straciłem przytomność wkońcu.
 — A cóż sę stało z „Czajką”? — wtrącił się do rozmowy Morż.
 Jan w krótkich słowach opowiedział losy „Czajki” w tym sztormie.
 — Zatonęła — mówił — porwało nam żagle, fok runął na samym początku burzy, później fale zmiotły nadbudówki i ukazała się ciecz w środkowym triumie. Na djabła się zdały przegrody boi w achterpiku, zaczęło przepuszczać. No, a gdy jeszcze wszystkie beczki z solonemi fischami przetoczyły się na bakburtę, to już fale nic sobie nie robiły z.. „Czajki”, przelewały się najspokojniej przez pokład. Wtedy to właśnie zmyło mnie do wody. A w jakiś kwadrans potem znikła w falach „Czajka”. Nie uratował się nikt oprócz mnie.
 — Tak — rzekł Morż — otrzymaliśmy S. O. S.