Strona:Jerzy Szarecki - Czapka topielca.pdf/54

twoją... i... Morża — wykrztusił z siebie jakby z wysiłkiem ogromnym.
 — Cienkie — dodał jeszcze — słychać przez nie wszystko wspaniale.
 — Słyszałeś? — ledwo dosłyszalnym szeptem, nie patrząc nań spytała Marja.
 — Co nie miałem słyszeć, słyszałem. Bardzo dobrze słyszałem.
 Z piersi Marji wydarło się westchnienie ciężkie, do jęku podobne.
 — A dlaczegoś się spytała, czym słyszał — zagadnął Jan — to znaczy i dziś w nocy było?
 Marja nie odpowiedziała nic. Milczała.
 — Taaaak — Jan uśmiechnął się krzywo. — Bawią się sobie mąż i żona, bawią. No i cóż, bawcie się sobie dosyta, do ranka białego, na to przecież i jest małżeństwo. No, nie?
 Milczała Marja. Tylko jedna noga jej wybijała nierówny, nerwowy werbel w podłogę.
 Zamilkł i Jan. Tępo, uporczywie patrzył w deski górnej kojki. Pierwsza odezwała się Marja.
 — Nie mówmy już o tem, Janku, — rzekła — opowiedz mi lepiej coś robił podczas naszego rozstania.
 — Dobrze — odparł Jan — nie mówmy o tem.