Strona:Jerzy Szarecki - Groźny kapitan.pdf/154

mi w pół godziny zapasowe kotwice były już za burtą.
 Po chwili cała załoga, nie wyłączając kucharza i stewardów, wytężenie, upadając z wysiłku, pracowała nad zarzuceniem kotwic zapasowych.
 Ciężkie jednak kotwice z trudem dawały się wyciągać. Grube, wielkie nadliny i perliny pękały co chwila, tak, że dopiero po trzech kwadransach jedna tylko kotwica zaryta się w dnie, z drugim końcem łańcucha, zaczepionym na potężnym knechcie przy burcie.
 Statek tymczasem dryfowało coraz więcej do grożących zgubą skał; zostawało jeszcze zaledwie pięć mil.
 Gdy minęła godzina, a druga kotwica nie była jeszcze zarzucona, do pracujących do upadłego uczniów podszedł komendant.
 — Cóż to, bydlęta?! — ryknął, głusząc grzmoty fal, przewalających się przez pokład — godzina minęła, a kotwica jeszcze nie zarzucona? Pracować nie umiecie! Mało was uczono? Sukinssssyny!
 — Liny pękają, panie komendancie — zameldował Aloszta — nic nie można zrobić!
 Ogłuszający cios pięści komendanta powalił mówiącego na zlany wodą pokład.
 — Milczeć! — zagrzmiał komendant.
 I zwracając się do reszty, zasyczał przez ściśnięte zęby:
 — Jeśli za kwadrans robota nie będzie skończona, bić będę po mordach! Zrozumiano?! Sukinsssyny!
 Wykręcił się na pięcie i odszedł.
 Uczniowie stanęli, strwożeni i zdumieni.