Strona:Jerzy Szarecki - Groźny kapitan.pdf/159

 Niebawem też „zaszła potrzeba“.
 O godzinie pierwszej w nocy nastąpiło uderzenie.
 Do brzegu zostawało jeszcze pół mili, gdy rufa „Sokoła“, uniesiona falą do góry, trzasnęła, opadając, o skałę podwodną.
 Strumienie spienionej morskiej wody wdarły się do kajut oficerskich.
 Na nic się nie zdały wodoszczelne przegrody, gdyż drugie uderzenie rozdarło dno fortriumu.
 Razem z trzaskiem łamanych szpant rozległ się w międzypokładzie gwizdek i drżący głos oficera wachtowego:
 — Załoga na górę!
 Powoli, bez pośpiechu wyszli uczniowie na pokład.
 Stanęli w dwuszeregu. Na grota luku stał już komendant.
 — Baczność!
 Marynarze wyprężyli się, nie spuszczając oczu z komendanta.
 — Oficerowie do swoich wacht! — skomenderował starszy oficer.
 Komendant zwrócił się do załogi;
 — Chłopcy! Wezwałem was na górę, żeby podziękować za gorliwość w służbie.
 Żeby wyrazić wam moje uznanie za wasze wysiłki w walce ze sztormem.
 Pracowaliście dobrze. Nie mam wam nic do zarzucenia.
 Nie naszą jest winą, że żywioł jest silniejszy od nas.
 Robiliśmy, co mogliśmy. Wy i ja. Dziękuję wam, chłopcy!