Strona:Jerzy Szarecki - Na pokładzie Lwowa.djvu/123

wiedzieć, czem mogę panu służyć, gdyż wolnego czasu mam niewiele.
 — Pan jest uczniem Szkoły Morskiej?
 — Tak jest.
 — Hm… widzi pan, sprawa jest tego rodzaju, że hm… — nieznajomy nabrał tchu i, patrząc mi przekonywająco w oczy, rzekł dobitnie — jestem admirał Alfjan.
 — Wiem już o tem — odrzekłem z odcieniem zniecierpliwienia w głosie. — Cóż dalej?
 — Jestem admirałem, ale admirałem w stanie spoczynku.
 — Odrazu tak sobie pomyślałem — mruknąłem.
 — Ale zapewniam pana, że będę jeszcze w służbie czynnej!
 — Ani chwili w to nie wątpię — odrzekłem, uśmiechając się złośliwie — i naprawdę będzie mi bardzo miło służyć pod rozkazami pana admirała.
 — Tak, tak, mnie również będzie bardzo przyjemnie, ale nie o to chodzi, zapewniam, że o to nie chodzi.
 — Więc powiedzże pan nareszcie, o co chodzi, bo powtarzam, czasu mam niewiele.
 Admirał chrząknął, złapał mnie za guzik i zaczął wykład, najwidoczniej usiłując myśli swoje wypowiadać w miarę możliwości jasno i logicznie.