Strona:Jerzy Szarecki - Na pokładzie Lwowa.djvu/125

tychmiast swoje mocne postanowienie, powzięte na początku dialogu z „admirałem“, nie zawierać z nim żadnej bliższej znajomości.
 — Czy mówił pan o tym balu jeszcze komu z moich kolegów? — spytałem.
 — A jakże, a jakże, zaprosiłem jeszcze czterech i mówiłem im, żeby przyprowadzili ze sobą jak najwięcej towarzyszy.
 — Jakiż jest pański adres?
 — Piękna Nr. 57. Niech pan koniecznie przyjdzie i przyprowadzi ze sobą wszystkich swoich kolegów.
 — Bardzo dziękuję za zaproszenie, panie admirale, ale czy my się wszyscy pomieścimy… ja mam dużo kolegów…
 — Już niech się pan nie boi, dla marynarzy u mnie zawsze się miejsce znajdzie.
 — W takim razie przyjdziemy na pewno. Jeszcze raz dziękuję w imieniu swojem i kolegów. Do widzenia.
 Uścisnąłem dłoń admirała i odszedłem.
 Po paru chwilach jednak usłyszałem za sobą tętent biegnących nóg i wołanie:
 — Marynarz, wróć! Marynarz, wróć!
 Obejrzałem się. Przede mną stał zadyszany „admirał“.