Strona:Jerzy Szarecki - Na pokładzie Lwowa.djvu/134

Ta strona została uwierzytelniona.

dając sobie ani chwili odpoczynku. Dużo on mnie  trudów i pieniędzy kosztował, wydałem już na niego  30 złotych.
— Łżesz, bracie — przerwał w tem miejscu  młody człowiek, stając w drzwiach pokoju — dwa  stoły, trzy krzesła i łóżko, któreś porąbał, kosztowały, zapewniam cię, dużo więcej, niż 30 złotych.
Znów runęła salwa śmiechu.
— Sz... szszsz... sz... ciszej, ciszej, proszę — zaczął uspokajać gości „admirał“ — marynarze, ciszej, bo postawię pod karabin.
— „Otóż, załogo moja — zaczął mówić znowu —  widzicie, że wydatki i praca nie poszły na marne,  kadłub już jest na ukończeniu, nadpis wykonany  tak, że za rok niecały spodziewam się dokonać uroczystego spuszczenia mojego krążownika na morze.  Odbędzie się to przy salwach armatnich. Wy stano wić będziecie załogę...“
— No, dziękuję serdecznie — odezwał się jeden  z kolegów — ja się tam na to nie piszę, jeszcze mi  życie nie obrzydło!
Rozległ się tłumiony śmiech.
— Dlaczego? Dlaczego? — zaperzył się „admi rał“. Dlaczego nie chcecie? Dlaczego nie chcecie  służ...